Zoals de harde wind van dit weekeinde, onstuimig weer,
langzaam afneemt komen ook mijn dagen weer in een rustiger vaarwater. De
afgelopen maanden stonden in het teken van afscheid en verdriet door de dood
van mijn vader. Opgelucht en bevrijd van alle zorgen om hem, een sterke man die
zo kwetsbaar was geworden door zijn ziekte. Verdriet om het verlies en het
ongeloof van het definitieve.
Maar langzaam opent het pad naar mijn schuur zich weer. Het
begint met het harken van de bladeren, het vegen van de stoep, steeds een
stapje dichterbij. Eenmaal binnen met de kachel weer aan, vult de schuur zich langzaam
met warmte. Ik zie de mooie kleuren van de wol, leg de bollen netjes en zie een
van mijn projecten bij Claudia Merx: de verzameling troostdoosjes.
Een voor een
pak ik ze op, houd ze even vast en zet ze weer terug. Ik koester ze. Het klinkt
onbenullig maar langzaam komen de ideeën weer.
Eerst begin ik met het maken van nog een paar troostdoosjes,
daarna is het tijd voor nieuwe plannen. Daarom is het nog even wachten op het
nieuwe programma voor dit voorjaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten