Wildernisbreien

Ik ben dol op het maken van tochten in de wildernis van het noorden. Elk jaar maken we er een aantal, samen met de kinderen en Hans, maar ook alleen met een vriendin. Rugzak op, bergschoenen aan of in de winter met de ski’s onder. ’s Avonds in warme hutjes, de tent op een mooie plek, buiten koken op vuur of ons kleine brandertje. Visjes vangen, hout snijden, bosbesjes plukken, wassen in ijskoud water. Ja, we zijn niet kinderachtig dan.

En als ritueel maken we elke avond om beurten een tekening van de dag. Inmiddels een waardevol boekje vol herinneringen van vele fijne vakanties. Bij het openslaan van een bladzijde koester je weer iedere dag van die reis. Je weet precies waar we waren en wat we deden.

Tijdens onze laatste dappere familietocht in februari: met ski’s een trektocht op de Nordmarka, net boven Oslo, viel het mijn zoon op dat ondanks alle stoere zaken die we zoal doen op een dag, ik toch wel erg vaak met een breiwerkje getekend sta.

Een beetje tuttig eigenlijk. En ook wel wat frustrerend omdat ik toevallig ook als de beste vissen kan vangen bijvoorbeeld en vaak de zware slee vol bagage trek. Maar dat neemt niet weg dat ik natuurlijk ook zo nu en dan mijn breiwerkje tevoorschijn haal. Niet alleen in een zonnetje maar ook onder barre omstandigheden. Kijk en dan is het niet tuttig maar wild-breien in zijn zuiverste vorm.

Vorige week was ik in Noord Finland, trekkend door de enorm verlaten toendra van Lapland met de tent. En als echte diehards zaten mijn stoere vriendin en ik voor het slapen gaan nog even met onze breiwerkjes. Buiten was het 21 graden onder nul. Binnen warm in de donsjas, muts op en benen verstopt in de slaapzak. Rug aan rug nog even een uurtje al kletsend breien, ook wel het echte wildernisbreien genoemd.